Πρόζα σαν πρέζα, λέξεις με ρυθμό και προτάσεις με γέμιση και υπόσταση πέρα απ το άθροισμα των μερών τους. γεννιόμαστε και προσπαθούμε, και προσπαθούμε μέχρι να πεθάνουμε μπας και βάλουμε στη σειρά όλα αυτα που μας τρώνε απο μέσα κι απ έξω, μπας και βγει μια σταγόνα γαμημένο νόημα. πρώτα για να πείσουμε τους εαυτούς μας, και αν πετύχει το μείγμα να πείσουμε και καναν άλλο για την εγκυρότητα των ιδεών μας. Αφήνουμε τις ψυχές μας να μαυρίζουν γιατί κανείς δε μας καταλαβαίνει, γιατί η μαγιά μας και η μαγκιά μας δεν περνάει. και όταν δε δουλεύει και το παίρνουμε πια σιγά σιγά απόφαση, αντί να τα παρατήσουμε, προσπαθούμε λίγο ακόμα. μπας και σπρώξουμε τον τοίχο κανα μέτρο πιο πέρα.
και ύστερα, κάπου στη πορεία, έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνουμε το παιχνίδι. και καταλαβαίνουμε οτι μια στο τόσο θα ρθει ένας άλλος, σαν και μας ή και τελείως διαφορετικός, που μόνο αυτός θα καταλάβει. και θα ναι η πιό ωραία μέρα του κοσμου αυτή, μέχρι να ακουστεί ο ήχος απ το απότομο τράβηγμα της βελόνας πάνω απ το πικάπ και όλα θα χουν τελειώσει. Θα χουν τελειώσει, γιατί και οι δύο άλλαξαν. αλλιώς. και ο ένας το κατάλαβε πρώτος. και πάλι απ την αρχή. αλλά με μια βασική διαφορά. απ τη στιγμή που έπιασες τον πρώτο κανόνα, όλα μοιάζουν μέλι γάλα. και σ αφήνουν για να ασχοληθείς με άλλα, εξίσου ασαφή. σαν παιδί που βαριέται τα παλιά του παιχνίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου