Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

λα πριμαβέρα

-έπ! που σαι αγορίνα? χρόνια και ζαμάνια... όλα καλά?-κάτι μας διώχνει. όχι από κει που βρισκόμαστε, ούτε μας σπρώχνει και πουθενά συγκεκριμένα.-τι? τι έπαθες ρε? -Κάτι μας ωθεί προς τη φυγή. μακριά απ όπου αρχίζουμε να αράζουμε και να βολευόμαστε. μακριά απ την επανάληψη. Και μας σπρώχνει πρός κάπου αλλού. Έτσι, αόριστα, απροσδιόριστα. φαγούρα από μέσα, φαγούρα που δέν ξύνεις με τα νύχια για να φύγει. φαγούρα που ενίοτε δε φεύγει και ποτέ, μόνο τη συνηθίζεις και μαθαίνεις να την αγνοείς.-ρε φίλε τι έπαθες? τι είναι αυτά που μου λές? και γιατί έχεις τα καρότα στα αυτιά?
-Της έδωσα και όνομα: η φαγούρα του χειμώνα. τρομερό όνομα- επειδή συνήθως εμφανίζεται άνοιξη απ΄τη γύρη και τις καύλες που πετάνε γύρω και εισέρχονται στον ανθρώπινο οργανισμό μέσω της αναπνευστικής οδού και προκαλούν τις λεγόμενες και αλλεργίες, τις ανοιξιάτικες. -ξεκόλλα ρε με φρικάρεις. και πές μου τι δουλειά έχουν τα καρότα που έχεις σφηνώσει στ αυτια.
Κι αυτές εσωτερικές, δηλαδή από τη μέσα μεριά του δέρματος, μην περιμένετε σπυράκια και εξανθήματα και μικρότητες τέτοιου είδους μαντάμ. Δέν περνάνε εδώ τα αντιισταμινικά σου, ντόκτωρ.-τι μαντάμ ρε μαλάκα? ποιός ντόκτωρ? τι στο ΔΙΑΟΛΟ τα θέλεις τα καρότα?
Καμιά φορά, εκεί που σας παρατηρώ απ το πανύψηλο το βάθρο μου, γιατρέ, μου θυμίζετε τις κάμπιες. που κάνουν τρένο για να μπορείς να τις πατάς πιό εύκολα. πολλές μαζί κάθε φορά. γενοκτονία μιλάμε. Δεν έχουν αυτές ανάγκη, γι αυτό γίνανε κάμπιες στη ζωή τους. στόχοι, φιλοδοξίες, μηδέν.ΤΑ ΚΑΡΟΤΑ! ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΤΑ ΚΑΡΟΤΑΑΑΑ!!!! ΚΑ ΡΟ ΤΑΑΑΑΑΑΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΡΟΤΑΑΑΑ-δε σ ακούω ρε, έχω καρότα.